Urokliwy pałac w Biedrzychowicach

Pałac wznoszony był od 1527 roku do 1580 roku z kilkoma przerwami. Prace zostały rozpoczęte za sprawą Konrada von Nostitz, który był także pierwszym właścicielem majątku. Wizją Konrada von Nostitz była budowa szlacheckiego dworu, co zresztą uczynił. Losy dworu były tak burzliwe i zmienne, jak losy ziemi, na której on stał. Majątek wielokrotnie zmieniał przynależność państwową. Znajdował się we władaniu, kolejno: Czech, Saksonii, Prus, Niemiec i Polski. Oprócz tego dwór często zmieniał swoich właścicieli. Konrad von Nostitz, jak już wspomniano, rozpoczął budowę pałacu jako renesansowego dworu, a śląska szlachta Schweinitzów w XVIII, która była nowym nabywcą posiadłości, przebudowała ją w piękny barokowy pałac.
W 1702 roku, gdy właścicielem był Moritz Christian von Schweinitz, pałac został przebudowany w stylu barokowym. Najbardziej znani przedstawiciele tej rodziny Hans Christoph i Moritz Schweinitz wielokrotnie gościli u siebie elektora saskiego i króla Polski Augusta II Mocnego, podróżującego z Drezna do Warszawy.
W 1730 roku przeprowadzono kolejne prace remontowe. Kolejny właściciel pałacu, Oswald Blumenthal, w 1846 roku przeprowadził następny remont budowli. W 1863 roku pałac zakupił baron Aleksander Friedrich Wilhelm von Minutoli. Był on, pod koniec XIX wieku, znanym kolekcjonerem dzieł sztuki, posiadającym kolekcje szkieł weneckich, ceramiki egipskiej, etruskiej czy greckiej. Jego zbiory zawierały też mumie i maski afrykańskie, jako mecenas sztuki odrestaurował zamek Rajsko nad Jeziorem Złotnickim. Zaczął on swe zbiory gromadzić w pałacowych komnatach, nie zapomniał również o zmianie elewacji i wystroju wnętrza pałacu. Zaraz po zakupie, w 1863 roku zamontował m.in. renesansowe portale kłodzkich kamienic. W tym też czasie powstał ogród i park.
Kolejnym właścicielem poprzez małżeństwo z córką Anną był Joachim von Pfeil, podróżnik i kartograf, odkrywca Niemieckiej Afryki Wschodniej. Był on głównym organizatorem kolonii niemieckich na tych terenach. Jurgen Graf von Pfeil – wnuk Joachima w 1945 roku, będąc jeszcze dzieckiem musiał uciekać z Biedrzychowic przed Armią Czerwoną.
Niedaleko pałacu znajduje się wieża, w której baron przechowywał swoje cenne zbiory. Dziś niestety jest ona tylko malowniczą ruiną. Pałac, wieża i zamek najprawdopodobniej są połączone siecią podziemnych tuneli, lecz sprawa ta do dziś owiana jest tajemnicą.
Ten okazały trzykondygnacyjny pałac pokryty jest mansardowym dachem, fasady ma ozdobione jońskimi pilastrami, balkonami, tarasami. Do głównego wejścia prowadzi most z suchą fosą. Budynek otoczony jest pięknym parkiem. W centrum budowli znajduje się klatka schodowa z świetlikiem, ażurową balustradą i kamiennymi schodami. W części pomieszczeń sklepienia są kolebkowe z plafonowymi malowidłami o treści mitologicznej.
Na uwagę zasługuje różowa sala balowa z kominkiem. Wnętrza, w których obecnie odbywają się lekcje, przypominają i obrazują fascynującą historię...
Obecnie w pałacu mieści się Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych. Dnia 14 listopada 1960 roku pałac w Biedrzychowicach został wpisany do rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa pod numerem 413/793.