Garnizon w Lubaniu

W połowie XVII wieku w Lubaniu stacjonowało wojsko saskie, liczące dwie kompanie. Po historycznych wojnach napoleońskich, wraz z kongresem Wiedeńskim, doszło do podziału wielu terytoriów na państwa zwycięskie. W wyniku podziału 30 października 1816 roku do lubańskiego garnizonu weszły pruskie wojska. Od roku 1822 w Lubaniu działał i stacjonował oddział dla niepełnosprawnych fizycznie i to ten oddział stanowił obsadę garnizonu.
Do Lubania w 1893 roku przybył generał von Seeckt, dowódca V Korpusu Armijnego. Podczas jego wizyty, burmistrz miasta Laschke, zabiegał o utworzenie garnizonu. Po próbach wywarcia wpływu na generała von Seeckt, ten zdecydował, że te życzenia miasta spełnią się w odpowiednim czasie.
W październiku 1896 roku życzenie władz miasta się spełniło, garnizon został utworzony. Sprawna praca nad budową koszar odbywała się na czterohektarowym obszarze przy Courbiérestr. Nazwa Regimentu wywodzi się od patrona tej jednostki, barona de Courbiére, który zasłynął podczas wojen napoleońskich obroną twierdzy Grudziądz. Po dwóch latach w 1898 roku oddano do użytku cztery budynki koszarowe, domy mieszkalne dla jednostkowej kadry, budynek sztabu, kasyno oficerskie, budynek gospodarczy oraz prochownię. Wszystko to miał do dyspozycji II Batalion 19 Pułku Piechoty. Dla żołnierzy stacjonujących w lubańskim garnizonie w 1899 roku wzniesiono budynek lazaretu, był to wymóg nowoczesności.
Późniejsza rozbudowa koszar polegała na wybudowaniu strzelnicy na drodze do wsi Przylasek. Całkowity koszt budowy koszar dla nowej jednostki wojskowej stacjonującej w mieście to 900 tys. marek. Suma ta została pokryta przez miasto, a wojsko miało 29 lat na zwrot kosztów. W 1905 roku kończy się podstawowa rozbudowa. Wtedy powstały budynki mieszkalne dla kadry i jej rodzin.
Wraz z wybuchem I wojny światowej, na krwawe zmagania wyrusza pułk z Lubania. Garnizon zamieszkuje wtedy batalion zapasowy, który równie szybko rusza na front. W koszarach tworzy się szpital zakaźny.
Po przegranej wojnie przez Cesarstwo Niemieckie i traktacie pokojowym podpisanym w Wersalu, który ograniczył siły wojskowe do liczby 100 tys. armii. 5 lipca 1919 roku rozwiązany zostaje garnizon wojskowy. Budynki po nim przejmuje miasto tworząc w nich mieszkania dla ludności cywilnej.
Hitler dochodzi do władzy, Niemcy przygotowują się do działań militarnych. Lubański garnizon reaktywuje się. Do koszar wprowadza się III Batalion 30 Pułku Piechoty, który wcześniej stacjonował w Zgorzelcu. Dowództwo przejmuje major von Loefen. Pod jego zarządem koszary powiększają się o nowe budynki.
1 października 1938 roku żołnierze z garnizonu poprowadzeni są na teren Czechosłowacji. Batalion brał także udział w agresji na Polskę. W Lubaniu rozpoczął stacjonowanie 318 zapasowy batalion grenadierów z 408 Dywizji Piechoty pod dowództwem mjr. Tschuschke. Jest on w mieście do końca II wojny światowej. Bierze też udział w obronie Lubania i w działaniach, które później zostaną nazwane ,,Bitwą o Lubań”.
9 maja 1945 roku władzę w Lubaniu przejmuje wojsko radzieckie, a w jego imieniu mjr. Szut. W koszarach wojskowych tworzy się obóz jeniecki dla żołnierzy niemieckich. Komendantem zostaje por. Kuzarow. 17 września 1945 roku, obóz zostaje zlikwidowany. Jeńcy zostają wywiezieni do pracy w Śląskich kopalniach węgla i obozu jenieckiego w Świętoszowie. Do koszar wprowadza się 1 Oddział Ochrony Pogranicza. 16 maja 1991 roku oficjalnie w garnizonie zaczęła funkcjonować straż graniczna. Był to oficjalny koniec garnizonu w Lubaniu.
W okresie od 1946 do 1991 roku, wojskowy garnizon w Lubaniu wpisywał się w życie i funkcjonowanie miasta. Żołnierze czynnie wspierali władze miasta jak i zwykłych obywateli w ich życiu. Były to defilady urządzane nie tylko dla żołnierzy, ale także dla ludności miasta, był to czynny udział w pracach na rzecz odbudowy po zniszczeniach wojennych. Ale to także praca w akcjach żniwnych, to także pomoc organizacjom młodzieżowym i organizacjom społecznym w ich działalności. Garnizon i dowództwo WOP przeprowadzały wspólnie z MO patrolowanie miasta, aby zwiększyć jego bezpieczeństwo. Wspólne działania z PCK żołnierzy WOP zawsze spotykały się z dużym uznaniem ze strony mieszkańców Lubania.